„Po ogniu przyszedł łagodny i delikatny szept; a Eliasz, usłyszawszy go, zakrył swoją twarz płaszczem” (1 Krl 19,12-13).
Głos Boga nie narzuca się z hukiem, lecz szepcze łagodnie do serca gotowego słuchać. On przemawia w ukryciu, z ducha do ducha, a tę wspólnotę dostrzegają tylko ci, którzy oddalają się od zgiełku świata. Jeśli wypełniamy nasze życie próżnością, rywalizacją i niepokojami, jak możemy rozpoznać cichy dotyk Pana? Niebezpieczeństwo tkwi w zatkaniu uszu duszy i utracie kierunku, który tylko On może nadać.
Aby słyszeć wyraźnie, trzeba żyć w wierności wzniosłym przykazaniom Boga. One uczą nas oddzielać to, co czyste, od tego, co puste, szukać świętości zamiast rozproszeń świata. Gdy wybieramy posłuszeństwo, uczymy się uciszać zewnętrzne i wewnętrzne hałasy, a głos Najwyższego staje się żywy i przemieniający.
Uczyń więc ciszę przed Bogiem świętym nawykiem. Ojciec przemawia do posłusznych i z czułością prowadzi tych, którzy strzegą Jego woli. Kto się pochyla, by słuchać, zostanie poprowadzony do pełni życia w Jezusie, z pokojem, prowadzeniem i zbawieniem. Na podstawie Edwarda B. Puseya. Do jutra, jeśli Pan pozwoli.
Pomódl się ze mną: Święty Ojcze, zbliżam się do Ciebie, prosząc o uważne uszy i wrażliwe serce na Twój łagodny głos. Oddal ode mnie rozproszenia, które przeszkadzają mi Cię słyszeć.
Umiłowany Panie, naucz mnie strzec Twoich wzniosłych przykazań i oddzielać się od pustego zgiełku tego świata. Niech Twój głos będzie zawsze wyraźniejszy niż jakikolwiek inny.
O, drogi Boże, dziękuję Ci, że wciąż przemawiasz łagodnie do mojego serca. Twój umiłowany Syn jest moim wiecznym Księciem i Zbawicielem. Twoje potężne Prawo jest szeptem życia dla mojej duszy. Twoje przykazania są świętymi melodiami, które prowadzą mnie na właściwą drogę. Modlę się w cennym imieniu Jezusa, amen.
