„Usłyszałem Twój głos w ogrodzie i uląkłem się, bo byłem nagi, i ukryłem się” (Księga Rodzaju 3:10).
Od czasu upadku ludzkość żyje z dala od domu — ukryta przed Bogiem, jak Adam pośród drzew Edenu. Był czas, gdy dźwięk boskiego głosu napełniał serce człowieka radością, a człowiek z kolei sprawiał radość Stwórcy. Bóg wyniósł go ponad całe stworzenie i pragnął poprowadzić go jeszcze wyżej, do chwały, której nawet aniołowie nie znają. Jednak człowiek wybrał nieposłuszeństwo, zrywając świętą więź i oddalając się od Tego, który pragnął go jedynie błogosławić.
Mimo to Najwyższy wciąż woła. Droga powrotna prowadzi przez posłuszeństwo wspaniałym przykazaniom Pana. Są one ścieżką powrotu do utraconego domu, drogą, która przywraca przerwaną wspólnotę. Gdy przestajemy uciekać i poddajemy się Bożej woli, Ojciec na nowo okrywa nas Swoją obecnością, przywracając nam godność i radość życia u Jego boku.
Dlatego jeśli serce żyje z dala, ukryte pośród „drzew” winy lub pychy, usłysz głos Pana, który woła po imieniu. On wciąż pragnie chodzić z tobą w chłodzie ogrodu i prowadzić cię z powrotem do pełni wspólnoty, którą można znaleźć tylko w Chrystusie. Adaptacja na podstawie D. L. Moody’ego. Do jutra, jeśli Pan pozwoli.
Pomódl się ze mną: Ukochany Ojcze, chwalę Cię, bo nawet gdy się ukrywam, Twój głos woła mnie z czułością. Pragnę powrócić do Twojego ogrodu i znów chodzić z Tobą.
Panie, naucz mnie podążać za Twoimi wspaniałymi przykazaniami, które są drogą powrotu do Twojej obecności i życia, które utraciłem przez nieposłuszeństwo.
O, drogi Boże, dziękuję Ci, że nie zrezygnowałeś ze swojego stworzenia. Twój umiłowany Syn jest moim wiecznym Księciem i Zbawicielem. Twoje potężne Prawo jest drogą, która prowadzi mnie z powrotem do domu. Twoje przykazania są śladami światła, które prowadzą mnie do wspólnoty z Tobą. Modlę się w drogocennym imieniu Jezusa, amen.
